MANON REUS – VOORZITTER

                                                                                                          In 2014 ben ik tijdens mijn studie via Rumbo Foundation (toen nog Homeless Child) in Honduras terechtgekomen. Sindsdien voel ik me verbonden met het land en Proniño. Waardoor ik daar meerdere malen voor langere tijd als vrijwilliger heb gewerkt in alle lagen van de organisatie. Samen met Evelyne (voormalig vice voorzitter) heb ik trainingen ontwikkeld en gegeven voor de medewerkers van Proniño. Over communicatie, groepsdynamica, feedback en hoe om te gaan met moeilijk gedrag van zowel collega’s als kinderen. Ook hebben we diverse activiteiten voor de jongens en meisjes georganiseerd. Dit kon natuurlijk niet zonder veelvuldig overleg met de directie.
Ik heb veel respect voor Proniño en Rumbo. Zij verrichten belangrijk werk voor de toekomst van Honduras. In mijn ogen verdienen kinderen een goede opvoeding, veilige plek om op te groeien en een eerlijke start aan hun volwassen leven. Proniño is zo’n plek voor 35 kinderen en hopelijk zal dat nog lang zo blijven.
Ik ben opgeleid tot wijkverpleegkundige. Daarnaast heb ik de opleiding ‘International Public Health’ gedaan met focus op Honduras en (seksueel) geweld tegen vrouwen.

MICHAEL LENOIR – PENNINGMEESTER

Ik ben Michael LeNoir. In 2015 ben ik via een Rumbo (toen nog Homeless Child) vrijwilliger in contact gekomen met The Children’s Home Project (TCHP) en Proniño. Ik heb toen vier maanden Engelse les gegeven aan de kinderen die graag Engels wilden leren. Naast deze lessen heb ik voor Rumbo een aantal projecten uitgevoerd, waaronder het sportproject. Hierbij konden de kinderen meedoen aan trainingen en wedstrijden in volleybal, basketbal en voetbal in een team. Of frisbee en obstakelruns als individu. In samenwerking met de directrice Tania en Jenny van TCHP heb ik met een groot aantal kinderen familie bezoeken afgelegd. In 2016 ben ik voor een aantal maanden terug geweest voor familie bezoeken en het sportprogramma. Daarbij heb ik Manon (Voorzitter) en Evelyne (voormalig Vice-voorzitter) af en toe geholpen met het programma ‘Sociale vaardigheden voor medewerkers van Pronino’.
Ik heb ervaring in finance, ondernemerschap, en onderwijs. Deze achtergrond geeft mij de mogelijkheid mijn werk als penningmeester goed uit te voeren. Daarbij heb ik een goede band met onze collega’s Haley en Jenny van TCHP en natuurlijk Tania Canales, de directrice van Proniño. Zo kan ik binnen drie talen en culturen zorgen dat de communicatie en rapportage goed verloopt. Daarbij wil ik oude en nieuwe vrijwilligers ondersteunen met alles wat ik kan!

THERA – SECRETARIS
Ik ben Thera Reus, arts van beroep met inmiddels ervaring in de psychiatrie, ouderenzorg en seksuele gezondheid. Door mijn zus, Manon, ben ik in aanraking gekomen met Rumbo en Proniño. Ik heb het geluk gehad om de kinderen te mogen leren kennen op 2 verschillende momenten (2015 en 2018). Ik denk dat ik door mijn professionele achtergrond en ervaring veel te bieden heb aan zowel Proniño als Rumbo.
BAS WIERSMA – BESTUURSLID
Op een dag, in 2001, reed ik met twee vrienden in een extravagant dure four wheel drive door de bergen van Nicaragua. De koffieoogst was net mislukt en binnen de kortste keren werden we gestopt door een meute mensen die een touw over het pad hadden gespannen. Terwijl we op onze hoede de geblindeerde ramen een stukje naar beneden lieten zoemen, keek een stel hongerlijdende ex-koffieplukkers ons smekend aan.

‘Kunt u misschien iets te eten missen?’ Wel veertig stonden er. Voor drie man proviand hadden wij. Dan denk je al gauw aan je eigen hachje. Tot die meneer voor me stond. Die meneer met dat uitgemergelde lijf en dat van de ziekte geel uitgeslagen oogwit. Als hij niet snel iets at ging hij dood, ik wist het zeker. Als een relikwie nam de man mijn lullige sinaasappel aan om hem meteen af te staan aan een hollebollebuikekindje, zo’n kindje met vliegjes en een uitpuilend pensje dat je op tv weg kunt zappen maar dat in het echte leven op je netvlies gebrand blijft. Het begon me te dagen wat er echt met vrijgevigheid bedoeld werd.

Een zomer later had ik voor zes weken een baantje als ‘straatkinderopvanger’ in El Progreso, Honduras. Soms was ik niet in staat om op te staan want dan kon ik de kracht niet vinden om de confrontatie met die van honger stervende kinderen weer aan te gaan. Meestal echter was het een feest en genoot ik van alle liefde die kinderen zo makkelijk en zonder voorwaarden kunnen geven. Dankzij hen leerde ik elke dag beter leven en ontdekte ik dat het waar was wat ik stiekem al wel wist: hoe meer je geeft, hoe meer je terugkrijgt.

Het is mijn doel om een steentje bij te dragen aan herstel van het evenwicht op aarde. Via Rumbo kan er een beetje geld, een beetje liefde, een beetje energie naar degenen stromen die daar het meest om verlegen zitten. Als je maar genoeg druppelt kun je de meest gloeiende platen doven.

Doneer